Sama jestem ogromną fanką książki. Z przyjemnością napisałam jej recenzję, za którą dostałam celujący, czym chętnie się pochwalę, choć oczywiście nie po to piszę ten komentarz. Zgadzam się ze wszystkim co napisałaś. Również uważam, ze Matthew Modine najlepiej wypadł w scenach w szpitalu. W książce, Ptasiek jest opisany jako chłopak bardzo zwinny, szybki i bystry. Kiedy poznaje Ala, pokonuje go w walce, mimo, że to Al przecież spędza godziny na siłowni. Z drugiej strony siedząc w klatce z kanarkami Ptasiek jest przejmująco delikatny i kruchy. Obchodzi się z ptakami z niezwykłą subtelnością, i tam Modine nie do końca dał sobie radę. Zdradzała go postura, która za bardzo przechylała szalę na stronę tego Ptaśka który łapał gołębie, i siedział w szpitalu, niż tego który obcował z kanarkami. Zgodzę się również co do Ala. Cage zagrał go świetnie, ale czy te jego łagodne, wielkie oczy, to mogą być faktycznie oczy zalotnika i pierwszego macho w szkole? Czy tak patrzy i uśmiecha się podrywacz i młody kasanowa? Oczywiście, prawdziwe oblicze Ala i głębia jego duszy nijak ma się do jego stylu życia, ale moim zdaniem, ten kontrast powinien być zamaskowany. Pradziwe oblicze Ala poznajemy w drugiej części "Ptaśka" pt. "Al", a w "Ptaśku" Columbato cały czas jawi nam się jako młodzieniec nie znający strachu, choć czujemy, że tak naprawdę wcale tak nie jest, i to przyjaźń z Ptaśkiem jest priorytetem. To co widzimy, to jednak wyważony zarys prawdziwej postaci Ala, na tle przyjaźni z Ptaśkiem. No cóż... Oczu jednak nikt z nas sobie nie podmieni, a ja mimo wszystko, podobnie jak poprzedniczka, jestem pod wrażeniem gry aktorów, bo zadanie było bardzo trudne. Również polecam film, i przede wszystkim książkę. Bo ta książka to więcej niż mistrzostwo świata.

Obejrzałem film już kilka razy, pierwszy raz uczyniłem to przed przeczytaniem książki (do której przeczytania mnie zachęcił i na której również się nie zawiodłem). Uważam, że jest doskonały, fantastycznie zmontowany (przeplatanie wspomnień z teraźniejszością nie drażni, a wręcz ma niesamowity wpływ na stopniowanie napięcia i dramaturgii - zwłaszcza pod koniec filmu). Oczywiście książka - zawsze będzie pełniejsza od obrazu, ale tu możemy za to posłuchać znakomitą muzykę Petera Gabriela, która znakomicie uzupełnia obraz i przekaz. Do gry aktorskiej nie miałem żadnych zastrzeżeń - podczas późniejszego czytania książki miałem podobne wrażenie jak wówczas, gdy czytałem Potop po obejrzeniu Olbrychskiego w roli Kmicica ;-).

Ksiazki JESZCZE nie czytalem, co jest bledem, jesli sie wpierw oglada adaptacje filmowa, ale jestem w trakcie projekcji i film jak dla mnie jest wyjatkowy, cieply, wzruszajacy i wiele mowiacy, moment "zblizenia" pielagniarki i Ala, to sie czuje az w sercu-marzeniem przezyc to gdziekolwiek..., wersja filmowa dobrze oddaje niuanse ludzkiej psychiki i jej przebogata zlozonosc, oczywiscie nie mialbym nic przeciwko, zeby ten watek rozwinac, ale jesli ksiazka wyraza wiecej, mocnej i pelniej odnosnie fabuly, to nic straconego-najlepsze przedemna..., swietne sceny robotniczej dzielnicy, odnosi sie wrazenie, ze to ten swiat stworzyl Ptaska, a kumpel AL zmienia sie przez niego, nie wiem jak sie film skonczy, ale watpie w szczesliwy happy-end, coz...znow sie wzrusze, a w sercu i umysle pozostanie trwaly slad bardzo smutnej historii Ptaska...

Brakowalo mi wielu scen, najbardziej zawiodlam sie na tym, ze (jak juz zostalo to wspomniane) zabraklo historii hodowli i snow Ptaska, ktore byly wspaniale przez Whartona opisane. W filmie jest pokazane, że AL i Ptasiek tylko dowiezli psy do tej ubojni a w ksiazce tam pracowali no i motyw z rowerem (czerwonym?), oj brakowalo brakowalo, wiem ze nie mozna wszystkiego umiescic w filmie, ale mozna ponarzekac ;)

Ogladałam wczoraj. Jestem także dość świezo po książce.
Film dobry , gra aktorska na wysokim poziomie.Jak dla mnie Ptaśka dobrali znakomicie , identycznie sobie go wyobrażałam. Jednakże film nie urzekł mnie tak samo jak książka , zabrakło wielu rzeczy. Szczególnie za malo było zdecydowanie wewnętrznych przeżyć Ptaśka odnośnie ptaków , tak jak to Wharton przedstawił w książce. Nieraz podczas oglądania filmu odniosłam wrażenie , że głownym bohaterem jest Al.
I zirytował mnie zółty kanarek , którego nazwali Pertą , podczas gdy w książce była to Ptasia :). Film miejscami był bardziej "pokręcony" niż dzieło Whartona.
Jednak miło oglądało mi się sceny z młodości Ala i Ptaśka , szczególnie łapanie gołębi i przygodę z samochodem.
Ocena 7/10
pozdrawiam

w ksiazce, nie pojechcali nad ocean samochodem ale rowerami i dlatego ojciec ALa po nich przyjechal, a na zakonczenie weiss zdial z siebie skore i odlecial jako piekny mezczyzna
ksiazke czytalam pare lat temu